بایگانی برچسب‌ها ‌

برادر خودتان را اصلاح کنید!

شنبه 21 آگوست 2010

امروز کتاب «نگاهی گذرا به بسیج و بسیجی» از آیت الله مصباح را می خواندم. تعبیری را ایشان درباره بسیجیان واقعی از منظر امیرالمومنین آورده بود:

بأبی و امّی؛ هم من عدّه اسماؤهم فی السماء معروفه و فی الارض مجهوله (خطبه ۱۸۷ نهج البلاغه)
پدر و مادرم به فدایشان باد؛ آنان کسانی هستند که در آسمان معروف ند و در زمین ناشاخته اند!

و در این سخن یکی از نشانه های مومنان و بسیجیان واقعی دوری از شهرت است و لزوماً کسانی که در در زمین شناخته شده هستند، مردان مومن و الهی نیستند. یعنی اینها ملاک نیست و بسیجی به دنبال طرح نام خود نیست و این خود یک ملاک است. اما این را گفته ام مقدمه بحثی دیگر؛

اسماعیل محمدی را دو-سه سالی است که می‌شناسم. اولین بار وبلاگش را در یک موج وبلاگی دیدم که علیه یکی از تروریست‌های جندالله که در همان زمان اعدام شده بود، نوشته بود. یادم هست که آن روزها نوشتن در فضای مجازی این‌قدر گسترده نبود و کسی نبود که از تمامیت اندیشه‌های امام و آقا در اینترنت دفاع کند. حتی در آن دوره خیلی‌ها اینترنت را یا مسخره می‌دانستند یا بازی کودکانه می‌شمردند و کلاً داشتن وبلاگ اگر بد نمی‌دانستند، خوب هم نمی‌دانستند. از روزهای اولی که در فرندفید عضو شدم، با اسماعیل بیشتر آشنا شدم. در شبکه های اجتماعی فعال بود و جزء معدود کسانی بود که از معتقدات بچه مسلمانی دفاع می کرد.

اما موضوع مطلبی است که آقای محمدی در نقد حسین قدیانی که منتشر شد، حسین قدیانی و یاران بر اسماعیل تاختند و او را با الفاظ شرم آوری چون حرامزاده، گرگ، جاهل، حسود،  بزدل، ترسو، موش و خفاش و … خطاب کردند.

حسین قدیانی

در سال هشتاد و هشت رویش های خوبی در فضای مجازی داشتیم. از مهمترین آنها حسین قدیانی بود که با نوشته های شورانگیز خود دلگرمی را در جبهه خودی پی گرفت. قبل از انتشار وطن امروز بخشی از نوشته های حسین قدیانی را دیده بودم. مطالب احساسی اما نه چندان بصیرت زا بود. بیشتر طنزنویس بود تا جدی نویس. البته کسی منکر توانایی او در نویسندگی نشده است. خوب می نوشت و نوشته هایش سرشار از احساس یک آدم دغدغه مند و ژورنالیست بود. اما موضوع چیز دیگری است…

چند ماهی می شود که درباره حسین قدیانی در جلسات حزب اللهی حرف زده می شود و از این روند او انتقاد می شود. از شیوه اش در انتقاد از سران فتنه گرفته تا شیوه اش در برخورد با خواهران و برادران مسلمان. تندروی و بی انصافی و بی ادبی و از همه مهمتر مواجهه او با رهبری.

البته این حرف ها منحصر در این دعوا نیست. همیشه دعوا بوده است.این که آقای قدیانی استناد به هدف درست خود می کند و از پاسخ به اشکالات درباره روش خود طفره می رود، ناشی از نگرشی است که بهره گیری از شیوه ای را برای بیان حق مجاز می شمارند. شهید مطهری ذیل بحث کیفیت استخدام وسیله می گوید:

امروز تفسیر المیزان را مطالعه می کردم دیدم ایشان [مرحوم علامه طباطبائی (ره)] ادب تبلیغ نبوت را که از قرآن استنباط کرده اند – که به طور کلی چه آدابی را همه انبیاء و از جمله رسول اکرم رعایت می کردند – از جمله همین مطلب را ذکر کرده اند که هرگز انبیاء در سیره و روش خودشان، برای رسیدن به حق از باطل استفاده نمی کنند، برای رسیدن به حق هم از خود حق استفاده می کنند.

یک حرفی در میان متجددین به اصطلاح طرح شده و خیلی هم رویش تکیه می شود، از فرنگیها گرفته شده است و مصریها با این قاعده و به این تعبیر بیان می کنند: «الغایات تبرر المبادی » یعنی هدف وسیله را مباح می کند، پس کوشش کن هدفت مقدس باشد، برای هدف مقدست از هر وسیله و لو نامقدس می توانی استفاده کنی.

برای حق باید از حق استفاده کرد. معنی این حرف این است: اگر من بدانم چنانچه یک حرف ناحق و نادرست، یک دروغ بگویم یا یک حدیث ضعیف، حدیثی که خودم می دانم دروغ ست برای شما بخوانم همین امشب همه گنهکاران شما توبه می کنند و همه شما نماز شب خوان می شوید، [در عین حال] اسلام به من چنین کاری را اجازه نمی دهد. آیا اسلام اجازه می دهد ما دروغ بگوییم که مردم برای امام حسین اشک بریزند؟ آن که می شنود که نمی داند دروغ است، اشک ریختن برای امام حسین هم که شک ندارد اجر و ثواب دارد، آیا اسلام اجازه می دهد؟ ابدا. اسلام نیازی به این دروغها ندارد. حق را با باطل آمیختن، حق را از میان می برد. وقتی انسان حق را ضمیمه باطل کرد، حق دیگر نمی ایستد، خودش می رود. حق تاب اینکه همراه باطل باقی بماند ندارد.

یکی از راههایی که از آن راه بر دین از جنبه های مختلف ضربه وارد شده است، رعایت نکردن این اصل است که ما همان طور که هدفمان باید مقدس باشد، وسایلی هم که برای این هدف مقدس استخدام می کنیم باید مقدس باشد. مثلا ما نباید دروغ بگوییم، نباید غیبت کنیم، نباید تهمت بزنیم، نه فقط برای خودمان نباید دروغ بگوییم، به نفع دین هم نباید دروغ بگوییم، یعنی به نفع دین هم نباید بی دینی کنیم، چون دروغ گفتن بی دینی است. به نفع دین دروغ گفتن، به نفع دین بی دینی کردن است. به نفع دین تهمت زدن، به نفع دین بی دینی کردن است. به نفع دین غیبت کردن، به نفع دین بی دینی کردن است. دین اجازه نمی دهد و لو به نفع خودش ما بی دینی کنیم. «ادع الی سبیل ربک بالحکمه و الموعظه الحسنه» . ببینید سیره تبلیغی پیغمبر اکرم – که از مهمترین سیره های ایشان است – چگونه بوده! پیغمبر، اسلام را چگونه تبلیغ کرد، چگونه ارشاد و هدایت کرد؟

به نظرم ملاک ها روشن است. نباید از مسیر انصاف عدول کرد. نباید اخلاق و ادب را زیر پا نهاد. این ها اصول ما در جنگ نرم هستند. کسی نمی تواند به بهانه جنگ نرم اینها را زیر پا بگذارد. وَقَاتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ الَّذِینَ یقَاتِلُونَکُمْ وَلاَ تَعْتَدُواْ إِنَّ اللّهَ لاَ یحِبُّ الْمُعْتَدِینَ (سوره بقره آیه ۱۹۰)

این که کسی عکسش را در وبلاگ بگذارد به این معنی نیست که لزوماً هزینه می دهد برای اسلام و انقلاب. مثلاً من هم اگرچه عکسم هست و به اسم و هویت واقعی می نویسم، اما واقعاً همیشه این نکته را در ذهن دارم که دارم برای هوای نفس و دل خودم عکس می گذارم. (اصولاً من یک آدم خود شیفته هستم 🙂 ) ارجاعتان می دهم به همان جمله ی صدر مطلب از مولا علی علیه السلام.

وقتی رهبری ما را به وحدت فرا می خواند، کسانی که این گونه به همرزمان می تازند و آنها را موش و خفاش می خوانند و در برابرشان بی ادبی می کنند چقدر دورند از ملاکات رهبری… اگر اسماعیل محمدی ممکن است فردا از صراط مستقیم خارج می شود، شما امروز معلوم نیست که بر صراط مستقیم باشید.

جلوتر از رهبری یا عقب‌تر از او؟

حسین قدیانی می گوید ما باید جلوتر از رهبری حرکت کنیم و بر اساس نظر خودمان عمل کنیم. حرف او درست است که ما نباید همه جا را منتظر بمانیم که رهبری برای ما همه چیز را بگوید. ما باید بر اساس اصول کلی تعریف شده توسط رهبری حرکت کنیم. اما آقای قدیانی در جای دیگر می گوید که ما در برابر انتقادات از رهبری هزینه می کنیم. و به قول خودش همه چیز ما رهبری است و ما دست در جیب رهبری می کنیم و از داشته های او خرج می کنیم!!

معلوم نیست آقای قدیانی که قرار بود جلوی رهبری سینه سپر کند تا تیرها به جای رهبری به او اصابت کند، چرا در برابر هر تیری که به سمت او نشانه می رود جا خالی می دهد تا به جای او به رهبری بخورد و یا پشت رهبری سنگر می گیرد؟

نکته دیگر هم اینکه اگر رهبری ما یا یکی از  رفتارمان را تأئید کند، ملاک حق بودن رفتارهای بعدی هم می‌شود؟ خب اگر به این شیوه قرار به بحث باشد، رهبری بارها بنده را هم در جلسات عمومی و خصوصی تائید کرده است. پس همه کارها و حرف های من درست است و کسی حق انتقاد به من را ندارد!

* * * *

برادرم حسین قدیانی! ما نه به اندازه شما شهره ایم و نه وبلاگ درستی داریم. اما به همین اندازه که قدرت داریم باید در منکراتی که در اینترنت رواج داده اید بایستیم. تکلیف ماست که امر به معروف و نهی از منکر کنیم. تندخویی نکن! من در خفا هم به شما گفته بودم. اما انگار شما نمی خواهید سخن حق را بشنوید. حیف است که فردا بخواهیم تندتر از این به شما امر به معروف کنیم. خودتان را اصلاح کنید!

* * * *

شیوه ی حسین قدیانی بدجوری به مرا یاد حسین درخشان می اندازد. حاضر است فحش بشنود. اما در هر صورت در صدر باشد و پدرخواندگی کند… اللهم اجعل عواقب امورنا خیراً

* * * *

مرتبط:

* غضنفر را بگیر

* درباره نسلی که فحاشی را دوست دارد

* آقاجان فکر نکنید که ما ساکت بودیم

* ادب در برابر مخالف