بایگانی دسته‌ای ‌

مشایی اصلاح‌طلب است

جمعه 24 جولای 2009

 

 

اسفندیار رحیم‌مشایی

اسفندیار رحیم‌مشایی

 

 

مشایی را به دلایل زیر یک اصلاح‌طلب می‌دانم:

یک. به ولایت فقیه التزام عملی ندارد. (پس از حکم رهبری، همچنان بر عدم‌استعفا پافشاری می‌کند. داستان سازمان حج و دوستی با مردم اسرائیل را هم یادتان بیاید)

دو. به پلورالیسم معرفتی معتقد است. (که گفته است دوره اسلامگرایی به پایان رسیده است، بشر سرعتش بالا رفته است، فهمش تیز شده و به یک حقایقی می رسد که آن را لازم نیست دیگر از دور پوسته اسلام طی کند)

سه. به اباحی‌گری و لیبرالیسم عملی التزام دارد. (شرکت در مجلس رقص و نیز توصیه به عدم حجاب به خبرنگار ترک)

چهار. به رفع تبعیض جنسیتی می‌اندیشد. (توصیه‌ی رئیس‌جمهور به حکم به آزادی ورود زنان به ورزش‌گاه)

پنج. به اندیشه‌ی حجتیه قرابت دارد و فعالیت‌های او بر این مبنا استوار است. (چه در زمان ِ مسئولیت سازمان فرهنگی هنری شهرداری و چه در مسئولیت‌های بعدی)

شش. مردم اشغالگر ِ صهیونیست را دوست ـ خود می‌شمارد. (و این رفتار یادآور نوشته‌ی روزنامه‌ی خرداد ِ عبدالله‌نوری است که در دورانی که وزیر کشور خاتمی بود، خواسته بود رژیم اشغالگر قدس به رسمیت شناخته شود. البته از این منظر هنوز مشایی یک اصلاح‌طلب ِ واقعی نشده است)

هفت. خود را اسلام‌شناس می‌داند، اما قرابتی با اسلام ناب محمدی ندارد. (مثل همه‌ی روشن‌فکران ِ دینی ِ اصلاح‌طلب)

 

پی‌نوشت:

» آقای احمدی‌نژاد! برو آدم شو…

» نوع مواجهه‌ی اصلاح‌طلبان با موضوع مشایی را هم بررسی کنید

» قبلاً این‌جا هم در این باره نوشته بودم


بررسی تحلیلی توقیف احتیاطی مطبوعات

جمعه 17 جولای 2009

 

 

روزنامه‌ها

روزنامه‌ها

یکی از بحث‌انگیزترین شیوه‌ها در برخورد با مطبوعات، توقیف احتیاطی بوده است که از آن به توقیف اداری نیز تعبیر می‌شود. توقیف احتیاطی مطبوعات در کنار توقیف قضائی، دو شیوه‌ی اصلی در توقیف نشریات هستند. در همه‌ی نظامات قضائی، اصل در برخودها با نشریات، همان رسیدگی قضایی و صدور حکم متناسب در دادگاه صالح است. اما از سوی دیگر ضرورت‌ها و تهدیدهایی که دفع آنها فوریت دارد و نیز اموری که نظم عمومی و اخلاق حسنه را مورد حمله قرار می‌دهند، باعث شده است تا نوع دیگری از توقیف نیز لازم آید که از نظر سرعت در تصمیم‌گیری سریع‌تر و از نظر مراحل ساده‌تر است.

 

علت بحث‌انگیز شدن توقیف احتیاطی آن است که امروزه اصل عدم توقیف و اصل استمرار و امنیت شغلی در همه‌ی کشورها پذیرفته شده است. اصل عدم توقیف مستلزم آن است که نشریات بتوانند فارغ از فشارهای سیاسی و دولتی، بتوانند به نشر خبر و نقد و تحلیل بپردازند. این اصل را به عنوان یکی از ارکان آزادی مطبوعات نام می‌برند و در کنار آزادی نشر، عدم نیاز به کسب اجازه‌ی قبلی، ممنوعیت سانسور پیش از چاپ، پیش‌بینی ضوابط و معیارهای قانونی محدودیت‌ها و نیز رسیدگی به جرایم مطبوعاتی در دادگاه‌های عمومی دادگستری با حضور هیأت منصفه مقدمات آزادی رسانه‌ها را فراهم می‌آورند.

هرچند این‌گونه توقیف در بسیاری از کشورهای دنیا امری رایج است، اما محل بحث و اختلاف بوده و هست. در برخی از کشورها هرگز اجازه داده نشده است تا بدون بررسی قضایی، هیچ مقامی متعرض مطبوعات شود. در این مقاله، به جایگاه و مشروعیت این‌گونه  توقیفات خواهیم پرداخت و حدود و ثغور آن را بررسی خواهیم کرد.

کلمات کلیدی: توقیف اداری؛ توقیف احتیاطی؛ قانون مطبوعات؛ ممنوعیت توقیف خودسرانه مطبوعات؛ حقوق مطبوعات

 

 

مقدمه:

آزادی مطبوعات ایجاب می‌کند تا نشریات مختلف فارغ از تهدیدات و ترس از مقامات سیاسی، بتوانند به نقد بردازند و بیم از تعطیلی نداشته باشند. اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر، در ماده‌ی ۱۹ آمده است: «هرکس حق آزادی بیان و عقیده دارد؛ این حق دربرگیرنده‌ی آزادی داشتن عقیده بدون مداخله، و آزادی در جستجو، دریافت وانتقال اطلاعات و عقاید از طریق هرنوع رسانه‌ای بدون در نظر گرفتن مرزها می‌شود.»

قانون اساسی جمهوری اسلامی اران نیز، اصل آزادی مطبوعات را به رسمت شناخته است و در اصل ۲۴ اذعان می‌دارد: «نشریات‏ و مطبوعات‏ در بیان‏ مطالب‏ آزادند، مگر آن‏ که‏ مخل‏ به‏ مبانی‏ اسلام‏ یا حقوق‏ عمومی‏ باشد؛ تفصیل‏ آن‏ را قانون‏ معین‏ می‏ کند.» این آزادی در برگیرنده‌ی دو نوع از اختیارات برای مدیر یک نشریه می‌باشد: ازادی پیش از نشر و آزادی پس از نشر. یعنی این‌که فرد بتواند آزادانه و بدون لحاظ کردن شرایط خاص، صاحب ِ امتیاز نشریه شود و نیز این‌که مطالب نشریه پیش از انتشار سانسور و مورد بررسی واقع نشود. اما آزادی پس از نشر نیز مستلزم رعایت حق آزادی بیان و حق محاکمه شدن در دادگاه عمومی ِ صالح ِ عادلانه می‌باشد.

با پذیرش اصل تفکیک قوا نیز باید بر این موضوع صحه گذاشت که رسیدگی و صدور حکم در مورادی که نشریه در معرض تهمت واقع شده  است، اختصاصاً با قوه‌ی قضائیه است. قانون اساسی جمهوری اسلامی نیز در اصل ۱۵۶ همین امر را مورد تأکید قرار داده است.

اما در بسیاری از کشورها، به جز رسیدگی قضایی، شیوه‌ی دیگری را هم برای نظارت و اعمال قدرت بر نشریات پذیرفته‌اند و آن عبارت از این است که در موارد خاص مقامات اداری یا سیاسی یا نهادهای خاص امکان توقیف نشریه را دارند. چون این شیوه معمولاً در اختیار مقامات اداری است (به خلاف توقیف قضایی که در اختیار مقامات قضائی است) توقیف اداری نامیده می‌شود. اما از آن رو که این نوع از توقیف، مشتمل بر استثناء بر اصل آزادی انتشار و نیز اختصاص ِ رسیدگی و صدور حکم به دادگاه، این امر مضیق بوده و باید تنها در موارد خاص آن را پذیرفت.

 

بررسی تاریخی

ماده‌ی ۴۹ قانون مطبوعات مصوب ۱۸ بهمن ۱۲۸۶، به مأمورین وزارت معارف که برای روزنامه معین می‌شود و پلیس اجازه می‌دهد مطبوعات را در موارد ذیل توقیف کنند:

۱- آنجا که روزنامه یا جریده یا لایحه مضر به اساس مذهب اسلام باشد.

۲- آنجا که در روزنامه یا جریده یا لایحه هتک احترامات سلطنت شده باشد.

۳- آنجا که نقشه و طرح حرکت قشونی یا دیگر اسرار نظامی مکشوف شده باشد.

۴- آنجا که مندرجات روزنامه موجب هیجان کلی و اختلال آسایش عمومی بشود.

۵- آن جا که دعوت بر مضادت قوای رسمیه مملکت شده باشد.

۶- آن جا که اشاعه صور قبیحه بر ضد عصمت و عفت شده باشد.

‌در ماده‌ی ۵۰ همین قانون، تأکید می‌کند که این توقیف موقت است و بقای توقیف و عدم بقای آن باید در بیست و چهار ساعت به اطلاع محکمه قانونی (‌دیوانخانه محل) رسیده حکم توقیف یا سبب توقیف‌یا آزادی روزنامه و غیره باید کتباً اعلان بشود.

اما موضوع توقیف اداری در زمان رضاخان به شدت گسترش یافت. ‌قانون اصلاح قانون مطبوعات ‌مصوب ۱۲ اسفند ماه ۱۳۲۷ در بند الف ‌ماده واحده، اهانت و هتک حرمت نسبت به پادشاه یا اعضای خانواده سلطنتی (‌پدر – مادر – ملکه – اولاد – برادر – خواهر پادشاه) و یا به اساس دین اسلام و اصول احکام آن و مقام مقدس انبیاء و ائمه اطهار و نیز تحریک مردم به قیام و اقدام بر ضد حکومت ملی و یا تشویق به ایجاد مفسده و آشوب برای این منظور را از موارد مشروع برای توقیف احتیاطی برمی‌شمارد. بر اساس این ماده واحده شهربانی مکلف است فوراً به ضبط اوراق منتشره و توقیف مرتکب اقدام و ظرف ۲۴ ساعت پرونده امر را نزد دادستان ارسال و دادستان فوراً به دادگاه صلاحیت‌دار بفرستد. همچنین تا وقتی که از دادگاه حکم صادر نشده روزنامه یا نشریه در توقیف باقی خواهد ماند. همین مقررات فوق در مورد توهین و هتک احترام نسبت به رؤسای کشورهای خارجی (‌با شرط معامله متقابله) نیز جاری خواهد بود.

همچنین در مورد توهین و هتک حرمت نسبت به نخست‌وزیر و وزراء و معاونین آنها و رییس و نمایندگان مجلس شورای ملی و قضات و اعضاء هیأت‌منصفه بدون احتیاج به شکایت آنها و در مورد سایر اشخاص و افراد در صورت شکایت آنها طبق مقررات فوق رفتار خواهد شد.

هرچند در لایحه‌ی قانونی مطبوعات که توسط دکتر مصدق تهیه شده بود، دستور توقیف تنها در انحصار دادستان قرار داشت، (ماده ۴۲) اما پس از کودتای بیست و هشت مرداد، تبصره‌ی ماده‌ی ۲۶ لایحه‌ی قانونی مطبوعات مصوب ۱۰ مرداد ۱۳۳۴ به فرماندار این اجازه را داده است تا در صورت بروز هریک از تخلفات مطبوعاتی، مربوط به مواد ۲، ۶، ۷، ۸ و ۹ رأساً نشریه را توقیف کند و مراتب را به دادستان جهت تعقیب قضایی اعلام کند.

در ۲۵ اسفندماه ۱۳۴۱، طی تصویب‌نامه‌ای مقرر شد که حدنصاب تیراژ برای نشریات منظور شود و مطابق آن، نشریاتی که از تهران مجوز گرفته‌اند، حداقل باید ۵۰۰۰ نسخه تیراژ داشته باشند. والا از توزیع آنها ممانعت به عمل می‌آید. این تصویب‌نامه چنان دست رژیم پهلوی را باز می‌کرد که بهانه‌ای برای مقابله با نشریات و مطبوعات شد و گاه رئیس ساواک شخصاً به دلیل کمی تیراژ (!) دستور تعطیلی مجله‌ای را صادر می‌کرد.۱

 

بررسی در قوانین کنونی

هرچند قانون اساسی، به موضوع توقیف مطبوعات نپرداخته است، اما اصل آزادی مطبوعات را تصریح کرده است. قانون مطبوعات، توقیف احتیاطی را در تبصره‌ی ماده‌ی ۱۲ پیش‌بینی کرده است. مطابق این تبصره، موارد ذیل مشمول توقیف احتیاطی‌اند:

۱- نشر مطالب الحادی و مخالف موازین اسلامی و ترویج مطالبی که به اساس جمهوری اسلامی لطمه وارد کند.

۲- اشاعه فحشاء و منکرات و انتشار عکسها و تصاویر و مطالب خلاف عفت عمومی.

۳- تحریص و تشویق افراد و گروهها به ارتکاب اعمالی علیه امنیت، حیثیت و منافع جمهوری اسلامی ایران در داخل یا خارج.

۴- فاش نمودن و انتشار اسناد و دستورها و مسائل محرمانه، اسرار نیروهای مسلح جمهوری اسلامی، نقشه و استحکامات نظامی، انتشار‌مذاکرات غیر علنی مجلس شورای اسلامی و محاکم غیر علنی دادگستری و تحقیقات مراجع قضایی بدون مجوز قانونی.

۵- اهانت به دین مبین اسلام و مقدسات آن و همچنین اهانت به مقام معظم رهبری و مراجع مسلم تقلید.

۸- افترا به مقامات، نهادها، ارگانها و هر یک از افراد کشور و توهین به اشخاص حقیقی و حقوقی که حرمت شرعی دارند، اگر چه از طریق انتشار‌عکس یا کاریکاتور باشد.

۶- سرقتهای ادبی و همچنین نقل مطالب از مطبوعات و احزاب و گروههای منحرف و مخالف اسلام (‌داخلی و خارجی) به نحوی که تبلیغ از آنها‌باشد (‌حدود موارد فوق را آیین‌نامه مشخص می‌کند).

‌تبصره- سرقت ادبی عبارت است از نسبت دادن عمدی تمام یا بخش قابل توجهی از آثار و نوشته‌های دیگران به خود یا غیر ولو به صورت‌ترجمه.

۷- استفاده ابزاری از افراد (‌اعم از زن و مرد) در تصاویر و محتوی، تحقیر و توهین به جنس زن، تبلیغ تشریفات و تجملات نامشروع و غیرقانونی

۸- پخش شایعات و مطالب خلاف واقع و یا تحریف مطالب دیگران.

۹- انتشار مطلب علیه اصول قانون اساسی.

۱۰- انتشار نشریه به گونه‌ای که اکثر مطالب آن مغایر باشد آنچه که متقاضی به نوع آن متعهد شده است.

۱۱- انتشار نشریه به نحوی که با نشریات موجود یا نشریاتی که به طور موقت یا دائم تعطیل شده‌اند از نظر نام، علامت و شکل اشتباه شود.

‌۱۲- انتشار نشریه بدون ذکر نام صاحب امتیاز و مدیر مسئول و نشانی اداره نشریه و چاپخانه آن.

تشخیص این تخلفات برعهده‌ی هیأت نظارت بر مطبوعات است که مطابق ماده‌ی ۱۰، اعضای آن از افراد مسلمان و صاحب صلاحیت علمی و اخلاقی لازم و مؤمن به انقلاب اسلامی می‌باشند و ‌عبارتند از:

‌الف – یکی از قضات به انتخاب رئیس قوه قضائیه.

ب – وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی یا نماینده تام‌الاختیار وی.

ج – یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی به انتخاب مجلس.

‌د – یکی از اساتید دانشگاه به انتخاب وزیر فرهنگ و آموزش عالی.

ه- یکی از مدیران مسؤول مطبوعات به انتخاب آنان.

‌و – یکی از اساتید حوزه علمیه به انتخاب شورای عالی حوزه علمیه قم.

‌ز – یکی از اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی به انتخاب آن شورا.

هیأت نظارت باید پرونده را ظرف مدت یک‌هفته به جهت رسیدگی به دادگاه ارائه کند. در غیر این‌صورت اقدام وی کأن‌لم‌یکن تلقی می‌شود.

نمایندگان مجلس شورای اسلامی در سال ۸۲ طرحی فوریتی را تصویب کردند که «در غیر از مواردی که نشریه ای به موجب حکم قطعی دادگاه به مجازات توقیف محکوم شده، مدت توقیف موقت نشریات مشخص شده و این قرار قابل تمدید نیست. این طرح با عنوان «طرح محدودیت توقیف مطبوعات» بررسی و تصویب شد.

براساس این مصوبه، در غیر از مواردی که نشریه ای به موجب حکم قطعی دادگاه به عنوان مجازات توقیف شده است، مدت توقیف موقت نشریات در مورد روزنامه ها حداکثر ۱۰ روز، درمورد هفته نامه ها و دو هفته نامه حداکثر چهار هفته درمورد ماهنامه حداکثر دوماه و در مورد سایر نشریات حداکثر سه ماه خواهد بود.

براساس تبصره یک این مصوبه که به تصویب نمایندگان رسید، در هر مورد پس از پایان مدت بلافاصله قرار توقیف کان لم یکن می گردد و نشریه می تواند منتشر شود. این قرار توقیف قابل تمدید نیست.

البته این قانون نهایتاً به تصویب شورای نگهبان نرسیده و هم‌چنان مدت‌زمان ِ توقیف احتیاطی به صورت طولانی‌مدت هم قابل تصور است.۲

 

 

بررسی تطبیقی

در لبنان به صراحت از ممنوعیت توقیف احتیاطی سخن به میان آمده است. ماده‌ی ۲۸ قانون مطبوعات لبنان اشعار می‌دارد که: « توقیف احتیاطی در هیچ‌یک از جرائم مطبوعاتی جایز نیست.» اما همین قانون در ماده‌ی ۳۹ بیان می‌دارد که در شرایط فوق‌العاده، همچون زمانی که کشور یا بخشی از آن با خطر جنگ، ‏شورش مسلحانه، آشوب یا اوضاع و شرایط تهدید‌کننده‌ی نظام یا امنیت یا سلامت ‏عمومی روبه‌رو است، یا هنگام رویدادهای فاجعه‌آمیز، حکومت می‌تواند با بخشنامه‌ی ‏هیأت وزیران، بنا به پیشنهاد وزارت اطلاع‌رسانی، همه‌ی مطبوعات و رسانه‌ها را از ‏پیش سانسور کند. در این بخشنامه شیوه و چگونگی سانسور و مرجعی که ‏مسؤولیت آن را به‌عهده می‌گیرد، مشخص می‌شود.‏ اما بر اساس ماده‌ی ۴۰، اگر نشریه‌ای خلاف بخشنامه‌ی پیش سانسور منتشر شود، شماره‌های آن ‏مصادره و انتشار آن ممنوع می‌شود، و دستور توقیف تا هنگام رسیدگی دادگاه ‏مطبوعات به اساس دعوی، قابل اجرا خواهد بود.

 قانون اساسی ایتالیا در اصل ۲۱، با ذکر شرایطی توقیف اداری را مشروع شمرده است. در این اصل آمده است در هنگام بروز جرائم مشهود توسط مطبوعات، شرایط توقیف احتیاطی مشتمل بر موارد ذیل است:

۱- محرز بودن فوریت امر

۲- عدم امکان دخالت به موقع مقامات قضایی

۳- توقیف مطبوعات ادواری توسط مأمورین پلیس قضایی

۴- موضوع باید فوراً و حداکثر ظرف ۲۴ ساعت به اطلاع مقامات قضایی برسد.

چنانچه مقامات قضایی ظرف ۲۴ ساعت اقدام پلیس را تأیید نکنند ، توقیف باطل و بدون اثر خواهد شد.

در فرانسه، مواردی که می‌توانند موجب توقیف اداری شوند، متعددند. از آن جمله بر اساس رأی دادگاه اختلافات پاریس در ۸ آوریل ۱۹۳۵، هرگاه تشخیص داده شود که انتشار نشریه‌ای باعث تهدید جدی و قریب‌الوقوع نظم عمومی می‌گردد یا سبب افشای اسرار نظامی کشور است (تصویب‌نامه‌ی ۲۰ مارس ۱۹۳۵) احتمال توقیف نشریه حتی پیش از توزیع هم فراهم است.

 

اشکالات وارده به مشروعیت توقیف اداری

الف: حکم به جرم و مجازات، تنها از طریق دادگاه باید صورت پذیرد

اصل ۱۵۶ قانون اساسی قوه‌ی قضائیه را یگانه مرجع صالح برای «رسیدگی‏ و صدور حکم‏ در مورد تظلمات‏، تعدیات‏، شکایات‏، حل‏ و فصل‏ دعاوی‏ و رفع خصومات‏ و اخذ تصمیم‏ و اقدام‏ لازم‏ در آن‏ قسمت‏ از امور حسبیه‏، که‏ قانون‏ معین‏ می‏‌کند» معرفی کرده است و اصل ۱۵۹، دادگستری را مرجع رسمی‏ تظلمات‏ و شکایات‏ می‌داند. بنابراین اجازه‌ی صدور قرار توقیف برای نشریات، تخصیص زدن است حکم قانون است. 

به نظر می‌رسد صدور اجازه برای توقیف نشریات از چند جهت دچار خدشه است:

یک. مرجع اختصاصی (قوه‌ی قضائیه) رعایت نشده است.

دو. صادر کننده‌ی رأی صلاحیت این امر را ندارد. اصل ۱۶۳ قانون اساسی شرایط مربوط به قضاوت را به فقه و قانون ارجاع می‌دهد و بیان می‌کند که «صفات‏ و شرایط قاضی‏ طبق‏ موازین‏ فقهی‏ به‏ وسیله‏ قانون‏ معین‏ می‏ شود». اما در صدور قرار اداری ِ توقیف، نیازی به رعایت این امر نیست که شرایط گفته شده در این اصل رعایت گردد.

بنابراین در صحت ِ چنین اجازه‌ای به غیرقاضی در غیرقوه‌ی قضائیه، به دلیل مخالفت با قانون اساسی تردید جدی وجود دارد. وانگهی این امر به مخالفت قطعیه با شرع نیز بینجامد که قاضی ِ غیرشرعی بر امری حکم کند و از آن رو حکمش غیرنافذ باشد. چرا که در فقه به دلیل اصل اولی ]لا ولایه لاحد علی احد[ اقتضا دارد که هیچ‌کس جز خداوند متعال یا افراد مأذون از قِبل او، حق صدور حکم نداشته باشند.۳

 

 

ب: امکان سوء استفاده فراهم‌تر از موارد قضائی است

در صدور حکم توقیف احتیاطی، چون نیازی به مستند بودن به ادله و مفاد قانون وجود ندارد، امکان صدور احکام مخالف قانون بیشتر است. وانگهی که این فوریت و سرعت در رسیدگی (که در ذات این موارد است) امکان خطا را بیشتر می‌کند و حقوق مطبوعات را بیشتر در معرض خطر قرار می‌دهد. ضمن اینکه در این موارد امکان تجدیدنظرخواهی معمولاً با مراجع اداری است و علی‌رغم سرعت در توقیف، امکان تجدیدنظر در این حکم به همان سرعت وجود ندارد. این امر نشریات را با ضررهای مِن‌غیرحق مواجه می‌کند و معمولاً مسئولی برای جبران‌شان وجود ندارد.

 

ج: تضاد با آزادی‌ها ذکر شده در قانون اساسی

قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، آزادی بیان و عقیده را در چارچوب‌های شرعی مورد حمایت قرار داده است و در اصل بیست و چهارم، آزادی مطبوعات در بیان مطالب را به رسمیت شمرده است. اما وجود این محدودیت برای مطبوعات و نیز اختیار گسترده و بدون نظارت بر هیأت نظارت بر مطبوعات باعث می‌شود که این اصول مورد تهدید جدی واقع شوند. به خصوص آنکه برخی از عناوینی که می‌تواند مشمول توقیف اداری شود، چنان مبهم است که سوء استفاده از آن به سهولت ممکن است. به عنوان مثال هر نوشته یا تصویری را می‌توان با برچسب «استفاده‌ی ابزاری از افراد» به تیغ توقیف گرفتار کرد.۴

 

نتیجه‌گیری:

با این اوصاف به نظر می‌رسد که علاوه بر شرایط اساسی که قانون مطبوعات درباره‌ی عناوین تخلفات مطرح کرده است، برای توقیف احتیاطی شرایط دیگری را هم باید لحاظ کرد. چرا که این‌گونه توقیفات، خلاف اصل و قاعده است و باید به تفسیر مضیق از آن اکتفا شود.

۱- ضرورت و فوریت در برخورد: در مواردی که ضرورت یا فوریتی احساس نشود، و مشکل عمده برای نظم عمومی و اخلاق حسنه وجود نداشته باشد، توقیف احتیاطی محلی از اعراب ندارد. در این گونه موارد باید ظن قوی برود که ادامه‌ی نشر، موجب بروز خسارات بیشتری خواهد شد و صرف ارجاع موضوع به دادگاه، نمی‌تواند از بروز آن خطا جلوگیری کند.

۲- موقت بودن: ماهیت این گونه توقیف‌ها از آن رو که مستند به حکم دادگاه نیست، باید حتماً موقت باشد و در اسرع وقت با نظر مقام قضایی برداشته شود و یا تمدید شود. در برخی از قوانین پیش‌بینی شده است که دادگاه مکلف است تا در اسرع وقت و خارج از وقت، درباره‌ی ادامه‌ی توقیف نظر دهد، اما زمان رسیدگی تابع قواعد عمومی در آئیس دادرسی خواهد بود.

۳- تناسب با شدت تخلف: باید توجه داشت که موارد مطروحه در تبصره‌ی ماده‌ی ۱۲ که صلاحیت هیأت نظارت را برای توقیف اداری شرح می‌دهد، در یک سطح از اهمیت نیستند. بنابراین نمی‌توان درباره‌ی همه‌ی این موارد، حکم یکسان جاری کرد. بنابراین باید در موارد کم‌اهمیت، از صدور حکم توقیف اجتناب کرد و شأن قضایی را برای رسیدگی ماهوی مصون داشت.

 

ارجاعات:

۱ – معتمدنژاد، کاظم؛ حقوق مطبوعات؛ جلد یکم؛ دفتر مطالعات و توسعه‌ی رسانه‌ها؛ چاپ چهارم؛ صفحه‌ی ۲۵۳

۲ – دلیری، جواد؛ نگاهی به یک مصوبه مهم مجلس در هفته گذشته، محدودیت توقیف مطبوعاتی؛ روزنامه‌ی ایران؛ ۹ آبان ۸۲؛ شماره‌ی ۲۶۲۵

۳ – منتظری، حسینعلی؛ مبانی فقهی حکومت اسلامی؛ ترجمه و تقریر: محمود صلواتی؛ چاپ سوم؛ نشر سرایی؛ صفحه‌ی ۲۲۹

۴ – عبادی، شیرین؛ حقوق حرفه و فن، جلد دوم، حقوق ادبی و هنری؛ نشر چشمه؛ چاپ اول؛ صفحه‌ی ۵۸ و ۵۹


به زودی…

چهارشنبه 15 جولای 2009

به اطلاع کلیه‌ی همشهریان عزیز و مشتریان گرامی می‌رساند

به زودی در همین مکان پست جدیدی منتشر می‌شود

منتظر اطلاعیه‌های بعدی باشید


دکتر کدیور و تناقضات وکالت فقیه

 

دکتر محسن کدیور

دکتر محسن کدیور

 

 

آقای محسن کدیور در نمازجمعه‌ی نیویورک شان که در تاریخ ۲۹ خرداد برگزار کردند، مسائلی را طرح کردند که علی‌رغم سخیف بودن برخی از آنها پاسخ‌دادن به برخی از آن‌ها خالی از لطف نیست.

الف. آقای کدیور در بیان مسائل، دو تقریر را از حوادث پس از انتخابات طرح می‌کند. یکی قرادت حکومت و دیگری قرائت مخالفان. و بی‌آنکه بر صحت و نقد یکی از قرائت‌ها دلیلی اقامه کند، دولت را مسئول کسب مجدد اعتمادی می‌داند که اکنون از دست رفته است. وی با اشاره به نظر آیت الله منتظری، بیان می‌دارد که «در چنین امر مهّمی که “حفظ حقوق عامّه مردم” است در آن نمی توان به اصالت برائت تمسّک کرد، بلکه باید از طریق معتبر و مرضی الطرفین و بی طرف “امانت داری حاکمیت” و دست اندرکاران آن “احراز” گردد».

وی بی‌آنکه بر این امر دلیلی اقامه کند، که چرا این‌جا را مجرای اصل برائت نمی‌داند، احراز امر عدمی و «نبود ِ تقلب» را بر عهده‌ی  مسئولان کشور می‌گذارد. سئوال جدی که از وی می‌توان داشت، این است که اولاً دلیل آقای منتظری بر این امر چیست؟ آیا فقط به دلیل اهمیت موضوع است که اصل صحت و برائت را کنار می‌گذارند؟ یا آنکه منافع سیاسی ایجاب می‌کند که اکنون که دلیلی بر تقلب وجود ندارد، برای آنکه کفه ترازو به نفع خود سنگین کنند، مخالفان را به آوردن دلیل وادار کنند؟

ب. از بدیهیات است که اثبات عدم تقلب غیرممکن است. آن چیزی که قابل اثبات است امر وجودی است. و امر عدمی از طریق آثار و نتایج‌ش قابل خدشه خواهد بود و می‌توان آن را رد کرد. مثلاً شما می‌توانید با آوردن یک «مثال نقض» در ادعای عدم یا عمومیت یک ادعا خدشه کنید. اما با آوردن صدها مثال هم نمی‌توانید نبود ِ تخلف را اثبات کنید. چرا که هم‌چنان می‌توان گفت که شاید جایی بوده است که شما از قلم انداخته‌اید و هم‌چنان خدشه‌یی به سلامت آراء وارد کرد.

یک پرسش ساده از آقای کدیور دارم و آن این است که حکومت چگونه می‌تواند سلامت انتخابات را به اثبات برساند و پاک‌دستی خود را به شما نشان دهد؟ (حتماً خبر دارید که آقای موسوی گفته‌اند اگر در انتخابات مجدد هم رأی نیاورم، آن را هم قبول نخواهم کرد!)

ج. از سخیف‌ترین ادعاهای آقای کدیور، «وکالت فقیه» دانستن امر حکومت است! علی‌القاعده ایشان می‌دانند که وکالت از عقود جایزه‌ای است که با موت و حجر و جنون و سفه و … منتفی می‌شود. و همچنین می‌دانند که به صِرف ِ خواست ِ موکل، عقد وکالت پایان می‌پذیرد. حتماً ایشان می‌دانند که این قواعد در هیچ حکومتی پذیرفته نشده است. همچنین می‌دانند که حکومت‌های مردم‌سالار بر رأی اکثریت مشروعیت می‌یابند و نه بر رأی عموم مردم. و از این رو با وکیل دانستن حاکم، او نمی‌تواند با استناد به استنابه از سوی عموم ملت حکمرانی کند و در امور تصرف کند. در حال که هیچ حکومتی نیست که حاکم را فقط نماینده و اولی به تصرف در امور کسانی بداند که او را قبول دارند. حال آنکه در حکومت اسلامی علاوه بر این تأکیدات بر رأی مردم، مشروعیت حکومت با استناد به «ولایت» است و نه وکالت!

د. آقای کدیور برای اصلاح مقتضیات ِ خنده‌دار ِ این ادعا، در امر وکالت ِ مرسوم در حقوق خصوصی مثال می‌آورد که اگر موکل در امانت‌داری وکیل شک کند، می‌تواند او را برکنار کند یا به او فرصت دهد که امانت‌داری خود را ثابت کند! که البته قول ِ دوم ایشان، بسیار بدیع از مجعولات فقهی است که یحتمل باید در رساله‌ی عملیه‌ی ایشان جستجو کرد.

هـ. وکیل در حکم امین است و او در صورتی ضامن خواهد بود که تعدی (افراط یا تفریط) از جانب او به اثبات برسد. آقای کدیور هم حتماً این را می‌دانند که اگر حکومت را وکیل ِ مردم بخوانند، باز در گفتارشان تناقض خواهد بود که در چنین موردی بار اثبات، بر عهده‌ی موکل است و نمی‌تواند او را ضامن بداند. این هم از آن بدیهیاتی است که آقای کدیور با چشم اغماض به آن نگریسته و تحریف کرده است.

البته بنده فقط یک بند از سخنان آقای کدیور را نقل کردم و البته سایر نکات ایشان هم قابل خدشه است. آقای کدیور که به حکومت دینی و ولایت فقیه قائل نیستند به هر ابزاری دست می‌زنند تا نارکارآمدی حکومت ولایی را مخدوش جلوه دهند و البته در این مسیر از استادشان هم یاری می‌جویند!

جالب آن است که آیت الله منتظری که به امر ِ امام خمینی، دست‌ش از حکومت کوتاه شد، این روزها گاه به صورت ضمنی و گاه به صورت مصرح بیان می‌کند که مشروعیت حکومت را در معرض خطر می‌داند و یا از دست رفته می‌شمارد. و البته همه‌گان به یاد دارند که این موضوع امر جدیدی نیست و وی سال‌هاست که کسی جز خود را ولی‌فقیه نمی‌داند.

آقای کدیور هم که سال‌هاست بر عدم پذیرش اصل ولایت فقیه در نظر و عمل ثابت‌قدم مانده است. و البته می‌دانیم که این مخالفت عمده از آن روزی سرچشمه گرفت که شورای نگهبان، صلاحیت علمی او را برای ورود به مجلس خبرگان رد کرد. و البته کدیور هم نشان داد که اگر صلاحیت علمی‌یی هم از قبل وجود داشته است، به دلیل این رفتار سیاسی‌ش تحت‌الشعاع قرار گرفته است و فقه را به زبانی ترجمه می‌کند که ادله‌ی مخالفین حکومت را تأئید کند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* این مطلب را برای تریبون مستضعفین نوشته بودم که در این‌ا هم بازنشر داده‌ام


سه گونه اسلام

سه‌شنبه 14 جولای 2009

 

شهید دکتر بهشتی

شهید دکتر بهشتی

 

 

چند روزی است که نوشته‌های شهید بهشتی، ذهنم را به خود مشغول داشته است. وی در سخنرانی ِ خود با عنوان سه‌گونه اسلام، گروندگان به نهضت‌های مسلکی را به پنج دسته تقسیم می‌کند:

اول آن‌ها که جست‌وجوگران راستین حقیقت‌جویند
دوم ناراضیان از وضع موجود که هر وضعیتی را به‌تر از وضع کنونی می‌شمارند
سوم جاه‌طلبانی که ناراضی‌ند و رفتار قهرمانانه‌ای را از خود بروز می‌دهند
چهارم فرصت‌طلبان که منتظر سفره‌ی گشوده‌ای هستند
پنجم آدم‌های معمولی تابع جهت باد

دنیال این افتاده‌ام که خود و اطرافیان و مدعیان خطوط انقلاب را بر این اساس دسته‌بندی کنم. حتی سعی کردم میرحسین موسوی را هم در این دسته‌بندی‌ها پیدا کنم. مثلاً دیدم که موسوی سابقه‌ی انقلابی ندارد، و حتی بالعکس برای عضویت در هیئت علمی دانش‌گاه، تأئیدیه ساواک را هم دریافت کرده است.

حالا دارم به آثار و نتایج ِ این گروه‌ها فکر می‌کنم که این‌ها هرکدام اگر به قدرت برسند، چه خواهند کرد و از کدام اندیشه و هدف برای اداره‌ی کشور بهره خواهند برد؟


وقتی از امام حرف می‌زنیم

امام خمینی رحمت الله علیه

امام خمینی رحمت الله علیه

وقتی از امام حرف می‌زنیم، از یک لیبرال ِ غرب‌زده حرف نمی‌زنیم
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از یک چپ ِ سوسیالیست حرف نمی‌زنیم
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از یک اصلاح‌طلب ِ عاشق غرب حرف نمی‌زنیم
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از یک آخوند ِ حوزوی حرف می‌زنیم که از متن ِ دین سیاست را فهمید
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از یک اندیشه‌ی منسجم، از اسلام ناب محمدی حرف می‌زنیم
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از یک عده تواب از انقلاب برگشته حرف نمی‌زنیم
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از تئوریسین انقلاب اسلامی حرف می‌زنیم
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از اندیشه‌ی ولایت مطلقه‌ی فقیه حرف می‌زنیم
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از جنگ فقر و غنا حرف می‌زنیم
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از جنگ استضعاف و استکبار حرف می‌زنیم
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از آزادی و استقلال و عدالت ِ توأمان حرف می‌زنیم
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از اسلام مستضعفان و محرومان حرف می‌زنیم
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از مقدس‌مآبان خوش‌خط و خال و حجتیه‌ای‌ها حرف نمی‌زنیم
وقتی از امام حرف می‌زنیم، از صدور انقلاب حرف می‌زنیم

وقتی از امام حرف می‌زنیم، از امام حرف می‌زنیم


شب آرزوها

جمعه 26 ژوئن 2009

خدایا در این شب آرزوها رأی ما را از گزند آشوب‌ها مصون بدار


گفتمان عدالت در دوره سازندگی و اصلاحات مورد غفلت بود

چهارشنبه 10 ژوئن 2009

وبلاگ نویس حامی احمدی نژاد در گفتگو با برنا:
گفتمان عدالت در دوره سازندگی و اصلاحات مورد غفلت بود

وبلاگ نویس حامی احمدی نژاد اظهار داشت: جهتی که دولت انتخاب کرده و در این چهار سال به سمت آن حرکت داشته یک جهت سالم و ارزشمند بوده است و اینکه دولتی پیدا شده بعد از مدتی می خواهدگفتمان عدالت و اندیشه های امام که در دولت سازندگی و اصلاحات مغفول شده بود احیا کند و رجوع به آن آرمان ها را مطرح می کند، از اهمیت بالایی برخوردار است   
محمد صالح مفتاح ، وبلاگ نویس حامی احمدی نژاد در گفت و گو با خبرنگار سیاسی برنا اظهار داشت: در رشته حقوق تحصیل کرده ام و از ۵ سال پیش وبلاگ نویسی می کنم.
وی افزود: وبلاگ پاسخگویی سران سه قوه را سال ۸۳ راه اندازی کردم که آن سال را رهبری تحت این عنوان نامگذاری کرده بودند.
مفتاح تاکید کرد: از آنجا که رهبری در سال پاسخگویی یک تکلیف برای ما تعیین کردند که مطالبه کنیم و پاسخ بخواهیم از مسئولین، ما هم در آن دوران بحث عدالت را پیگیری کردیم و به جریان شناسی برخی گروه ها نیز در همین راستا پرداختیم.
وی ادامه داد: در حوزه های دین و جهان اسلام، ادبی و حقوقی نیز در وبلاگم مطلب نوشته ام.
مفتاح تصریح کرد: انتخابات در هر کشوری جایگاه مهمی دارد و مهمترین عرصه نقش آفرینی مردم که قوانین اساسی کشورها در نظر می گیرند، حضور مستقیم در رای دادن مردم است، من احساس کردم به عنوان یک عضو جامعه و معتقد به آرمان های امام و انقلاب لازم است در این عرصه حضور فعال داشته باشم.
وی تاکید کرد: حضور فعالانه ما با دیگر کشورها متفاوت اس، ما بر اساس مبنای دیگری که همان تکلیف الهی است در انتخابات شرکت می کنیم همانطور که خداوند در قرآن می فرماید «ان الله لایغیر ما بقوم حتی یغیر ما بانفسهم»که ریشه این مبنای ما است.
این وبلاگ نویس حامی احمدی نژاد افزود:در انتخابات پیش رو یک رقابت سیاسی است که برای کسب قدرت گروه ها و افراد مختلف به این عرصه وارد شده اند و آنچه باعث شد به عنوان یک وبلاگ نویس در این همایش شرکت کنم این بود که در این فضا به این نتیجه رسیدم کسی که بیشترین قرابت و نزدیکی را به گفتمان امام و انقلاب دارد آقای احمدی نژاد است.
وی ادامه داد: البته ما منکر ضعف ها و اشکالات نیستیم، هر آدم منصفی وقتی در برابر یک دولت قرار می گیرد و نسبت به آن با آرمان ها یک سری ضعف هایی را می بیند.
مفتاح افزود: جهتی که دولت انتخاب کرده و در این چهار سال به سمت آن حرکت داشته یک جهت سالم و ارزشمند بوده است و اینکه دولتی پیدا شده بعد از مدتی می خواهدگفتمان عدالت و اندیشه های امام که در دولت سازندگی و اصلاحات مغفول شده بود  احیا کند و رجوع به آن آرمان ها را مطرح می کند، خود به خود  از اهمیت بالایی برخوردار استو در حقیقت دولت توانسته نظام را از مسیر انحرافی خارج و به سمت ارزش ها و آرمان ها برگرداند و این یک پیروزی و موفقیت بزرگ برای جریان انقلاب اسلامی است.
وی با اشاره به اینکه انتخابات عرصه رقابت سیاسی است تاکید کرد: رعایت اخلاق یک اصل ضروری است و شما نمی توانید بگویید که ما نمی خواهیم اخلاق را مد نظر داشته باشیم، این دیگر انتخابات اسلامی نمی شود و از فضای آرمانی و انتخابی ما خارج می شود. اگر امروز به چیزی در کشورنیاز داریم مهم ترین نکته اخلاق است یعنی همه کاندیداها باید مهم ترین جنبه کارشان را در انتخابات اخلاق قرار دهند که شاید یک نکته مغفول در برنامه های سیاسی ما شده است.
این فعال اینترنتی تصریح کرد: نسبت به آقای احمدی نژاد که بی انصاف هایی را شاهد هستیم، یک نکته وجود دارد که ایشان در حال حاضر رییس جمهور کشور هستند و اگر کسی به ایشان توهین و اهانت کند یک خطای مضاعف است.
وی تاکید کرد: ما وقتی می خواهیم کسی را بسنجیم یکی از مهم ترین شاخصه ها همین انصاف است، وقتی فردی خوبی های یک نفر را نمی بیند و با بستن چشم بر نقاط مثبت فقط مسائل منفی را مطرح می کند به نظر می رسد که این فرد یک ضعف اساسی در اخلاق سیاسی دارد.
مفتاح در پایان از کاندیداها خواست: که به ارائه برنامه های خود بپردازند، نه اینکه بخواهند صرفا با نقد دوره گذشته به مسئولیت برسند بلکه باید از خود بگویند و برنامه اداره کشور را ارائه دهند.


نفی دستاوردهای دولت نهم بی اخلاقی است

مفتاح در گفتگو با باشگاه خبرنگاران، با بیان اینکه مناظره باید میان نمایندگان کاندیداها هم برگزار شود، اظهار داشت: افرادی که اطراف کاندیداها هستند هم باید با مناظره مورد بررسی قرار گیرند، زیرا این افراد در صورت برنده شدن کاندیداهایشان در کابینه بکار گرفته می شوند و باید دیدگاه هایشان مشخص شود.

عضو شورای مرکزی جنبش عدالتخواه دانشجویی در مورد مناظره میان احمدی نژاد و موسوی گفت: موسوی با بیان مطالبی توهین آمیز سعی کرد احمدی نژاد را از حالت آرام خارج کند و سکوتش مقابل احمدی نژاد معنادار و در جهت تحریک احمدی نژاد بود.

وی افزود: بجای اینکه در مناظره ها کاندیداها به بیان دیگر کارها و برنامه هایشان بپردازند با نقد ۴ ساله گذشته دولت نهم سعی در اثبات خودشان می کنند.

مفتاح در پایان خاطر نشان کرد: نفی دستاوردهای دولت نهم توسط کاندیداها کار غیر اخلاقی است نه اینکه افشای مفسدین اقتصادی توسط احمدی نژاد غیر اخلاقی تلقی شود.


حمایت ۱۱۳حقوقدان از دکتر احمدى نژاد

جمعی از حقوقدانان، استادان حقوق و وکلای دادگستری تهران و اصفهان در بیانیه ای حمایت خود را از کاندیداتوری دکتر محمود احمدی نژاد اعلام کردند. متن این بیانیه به شرح ذیل است:

پیروی از قانون و جهت گیری عدالت محور همواره مطلوب تمامی جوامع انسانی و نیز جوامع مردم سالار بوده است. جمهوری اسلامی ایران نیز از ابتدای تاسیس در راستای احقاق حقوق شهروندان گام برداشته است. از آنجا که رئیس جمهور مجری قانون و پاسدار قانون اساسی است، لازم است آحاد مردم با عنایت به موارد فوق و روشن بینی، کاندیدایی را انتخاب نمایند که به دنبال ایجاد قسط و عدل در جامعه باشد و در اجرای این مهم از توانایی بالایی برخوردار باشد.
ما جمعی از حقوقدانان و وکلا، ضمن درخواست از مردم شریف ایران برای مشارکت فعال در انتخابات، لازم می دانیم جناب آقای دکتر محمود احمدی نژاد را به عنوان کاندیدای اصلح برای ریاست جمهوری معرفی نماییم.

۱-دکترابوطالب کوشا ۲-دکترخیرالله پروین ۳-دکتر مسعود اربابی ۴-دکتر مرتضی طبیبی ۵-دکتر مهدی الشریف ۶-دکترمحمدجواد نوروزی ۷-دکترطجرلو ۸-دکتر فرجی ۹-دکترعلی فرطوسی ۱۰-دکترمحمد ربیعی ۱۱-دکتردهقان ۱۲-دکترتوکل حبیب زاده ۱۳-دکترباقرزاده ۱۴-دکترمسعود امانی ۱۵-دکترمحمود خادمان ۱۶-دکترخواجی ۱۷-دکترعباس صالحی ۱۸-دکترمهدی حاتمی ۱۹-دکتررضا نصوحیان ۲۰-دکتر اخوان فرد ۲۱-دکترطالقانی ۲۲-دکتربراتی نیا ۲۳-دکتر سیامک کرم زاده ۲۴-دکتر حمید الهویی نظری ۲۵-دکترقدرت الله رحمانی ۲۶-دکترزهراسادات موسوی عادل ۲۷- ابوذرحسن زاده ۲۸-حبیب الله مهرایی ۲۹-کاظم عبداللهی ۳۰-محمدصالح مفتاح ۳۱-مسعود محمودی ۳۲-مهدی قبادی ۳۳-خالق لامستان ۳۴-فاطمه محبی ۳۵-مهدی ناصری گل شیخی ۳۶-حمیدرضا محمدی ۳۷-احمد خسروی نژاد ۳۸-ریحانه اشرف ۳۹-مجید عبداللهی ۴۰-محمدتقی تقی زاده ۴۱-قاسم ناصری کیا ۴۲-تهمینه قاسم زاده ۴۳-شمیلا رضایی ۴۴-علی فیضی ۴۵-مسعود فتح آبادی ۴۶-علی نیک زاد ۴۷-امیر ذال ۴۸-امیر داشاب ۴۹-محسن جعفری ۵۰-فاطمه محمدی ۵۱-مصطفی فیاضی ۵۲-جلال کیامهر ۵۳-محمود باقری ۵۴- محمدباقر فرقانی فرد ۵۵-محمدحسین محمدی ۵۶-امیر حبیبی ۵۷-مصطفی منصوریان ۵۸-منصوره سادات هاشمی ۵۹-سعید ترکمان ۶۰-اصغر مرادی ۶۱-مرتضی حسینی ۶۲-قدرت الله کریمی ۶۳-حسین خلیلی ۶۴-عمادالدین پورعلی ۶۵-سعید محمدی ۶۶-مهدیه سادات میرنجفی ۶۷-هاشم شهریار ۶۸-عباس صالحی ۶۹-مجید بنکدار ۷۰-عباس مصلحی ۷۱-مصطفی وفایی ۷۲-علی اصغر محققیان ۷۳-علیرضا شعربافیون ۷۴-مهران الشریف ۷۵-تورج رمضانی ۷۶-ناصر بهرامی راد ۷۷-یاسین سعیدی ۷۸-عبدالمهدی حیدری ۷۹-محمد الهی ۸۰-ابوالفضل نصرآبادی ۸۱-علی اصغر امیر ۸۲-سیدمهدی موسوی ۸۳-مهدی شکوری ۸۴-مجید وفایی ۸۵-محمد الهویی نظری ۸۶-غلامرضا اشراق ۸۷-سیدمهدی چهل تن ۸۸-سعید آقاباباگلی ۸۹- محمدرضا عبدی ۹۰-رضا صادقی ۹۱-رضا محمدی آدرگانی ۹۲-محمد محسنی مفرد ۹۳-محمود کدخدایی ۹۴-انسیه نبی زاده ۹۵-الهام اعظمی ۹۶-نجم السادات عاملی ۹۷-اکرم محمدزاده ۹۸-الهام عموبیگی ۹۹-مرضیه زهتاب خوزانی ۱۰۰-سیدمهران حمیدنیا ۱۰۱-حسین صادق زاده ۱۰۲-امیرحسین شیرانی ۱۰۳-محمدرضا صادقی ۱۰۴-محمد عبدالنبی ۱۰۵-حسن وثیق زاده ۱۰۶-سیدمجید خدایی ۱۰۷-سیدمهدی نوابی ۱۰۸-سیدفرامرز امام جمعه ۱۰۹-حامد منتظری ۱۱۰-مصطفی خضری ۱۱۱- رامین علی نجیمی ۱۱۲-شهرام غفراللهی ۱۱۳-محمود یوسفی